کار افرینی با عنوان ساخت افزودني هاي پليمري
معرف ي محصول
صنايع شيميايي، يكي از قديميترين صنايع دنيا محسوب ميشود. پس از كشف الكل و اسيد سولفوريك توسط رازي، دانشمند بزرگ ايراني، علم شيمي راه پر فراز و نشيبي را طي كرد . كشف نفت و تلاش در جهت پالايش ،نآ موجب جهش بزرگي در ساخت انواع مواد شيميايي گرديد. سنتز اوره توسط فردريك وهلر در سال 1828 ميلادي، صنعت پتروشيمي را وارد مرحله جديدي نمود. از آن پس بشر با تلاش براي دستيابي به دستاوردهاي جديد، با استفاده از مواد آلي ( عمدتاً هيدروكربنها) موجود در طبيعت به توليد مواد مصنوعي نايل گرديده و محصولات پتروشيمي بسرعت در كليه قسمتهاي زندگي، جاي خود را گشودند. يكي از انواع محصولات – كه محصولات ارزشمند از دسته غير فلزات بوده، در كنار سراميك ها و شيشه ها نقش خاصي را در زندگي روزمره انسان ها ايفا مي ند.
انواع پليمر
تعداد واحدهاي تكرار شونده در يك مولكول بزرگ، درجه پليمريزاسيون ناميده ميشود. پليمرهايي كه فقط از يك نوع واحد تكرار شونده تشكيل شده اند، همگون پليمر ( Homopolymer )و آنهايي كه از دو نوع واحد
تكرار شونده تشكيل شدهاند، هم پليمر ( copolymer )ناميده ميشوند. گاهي لفظ ترپليمر(Terpolymer )نيز براي محصولات حاصل از پليمرش سه منومر به كار ميرود. در عين حال، در مورد محصولاتي كه با بيش از سه تك پار پليمرش شدهاند، لفظ ناهمگون پليمر ( Hetrerpolymer )رايج است .
بيشتر مواد اساسي همچون پروتئين، چوب، كتان، مو، پشم، لاستيك خام (كائوچو) و رزين ها كه در موجودات زنده يافت ميشود، پليمر هستند
پليمرها را مي توان از ديدگاه هاي مختلف طبقه بندي نمود مانند: صنايع، منبع، اساسي يا مهندسي، عبور نور،واكنش حرارتي، واكنشهاي پليمريزاسيون، ساختمان مولكولي و ساختمان كريستالي .
پليمرها از لحاظ منبع به سه گروه اصلي تقسيم بندي ميشوند كه عبارتند از: پليمر هاي طبيعي، طبيعي اصلاح شده و مصنوعي. پليمرها از نظر اثرپذيري در برابر حرارت به دو دسته گرما نرم (ها ترموپلاستيكها ) و گرما
سخت (ها ترموست ها) تقسيم ميشوند. گرما نرم يا ترمو پلاستيك (Thermoplastic (به پليمرهايي گفته ميشود كه با افزايش دما بدون تغيير شيميايي، ذوب ميشوند. اين پليمرها را مي توان به دفعات ذوب و دوباره
جامد نمود. چنين پليمرهايي در حالت مذاب مانند مايعات جاري ميشوند و از اين لحاظ با پليم رهاي داراي اتصالات عرضي متمايزند
مقاومت در برابر حرارت
برخي از شرايط ضروري براي پليمرهاي مقاوم حرارتي، بالا بودن نقطه ذوب، پايداري در برابر تخريب اكسيداسيوني در دماي بالا، مقاومت در برابر فرآيندهاي حرارتي و واكنش گرماي شيميايي است. سه روش اصلي
براي بالا بردن مقاومت حرارتي پليمرها وجود دارد. افزايش بلورينگي، افزايش اتصال عرضي و حذف اتصال هاي ضعيفي كه در اثر حرارت اكسيد مي شوند. افزايش بلورينگي، كاربرد پليمرها را در دماي بالا محدود مي كند.
زيرا موجب كاهش حلاليت و اختلال در فرآورش مي شود. برقرار كردن اتصال هاي عرضي در اليگومرها روش مناسبي است و خواص پليمر را به طور واقعي اما غير قابل برگشت تغيير مي دهد .
اتصالاتي كه بايد حذف شود شامل اتصال هاي آلكيلي، آليسيكلي، غير اشباع و هيدروكربن هاي غير آروماتيك و پيوند NH است . اما اتصالاتي كه مفيد است شامل سيستم هاي آروماتيكي، اتر، سولفون و ايميد و آميدها
هستند. اين عوامل پايدار كننده به صورت پل در ساختار پليمر واقع و موجب پايداري آنها مي شوند. از طرفي ضروري است كه پليمر از قابليت به كار گيري و امكان فرآورش مناسب برخوردار باشد .